#27 De ondraaglijke lichtheid
Volg mij op mijn creatieve reis
De afgelopen maand ging veel headspace naar With Love, Meghan. Voor wie het gemist heeft in het algoritme: the duchess of Sussex is terug op Netflix en neemt ons mee in haar lifestyle. Of moet ik zeggen, the art of hosting? De komst van een nieuwe gast elke aflevering is aanleiding om verse honing uit de raat te halen, royaal eetbare bloemen te sprenkelen over een crudité schotel en snacks in zakjes te doen.
De eerste aflevering heb ik met afgrijzen bekeken. De setting: roomkleurig (let wel: niet haar eigen huis) vanuit waar ze voorbereidingen treft om haar goede vriend Daniel te ontvangen. Er wordt duidelijk gemaakt dat hij haar van ‘ervoor, tijdens en erna’ kent.
Voordat hij arriveert laat Meghan zien hoe ze badzout samenstelt, bloemschikt en popcorn (!) maakt. De popcorn doet ze vervolgens in een plastic zakje en schrijft op een kaartje wat het is. Vervolgens doet ze hetzelfde met zoutjes uit de supermarkt. De persiflages op het internet tierden natuurlijk welig.
Daniel wordt door de productie in de keuken geplant en weet alleen de vragen van Meghan te echo-en. (Blink twice if you need rescuing Daniel!) De vragen die hij stelt moeten diepte aanboren, maar komen gekunsteld over voor mensen die elkaar al jaren kennen.
Een diep ongemak overviel me: te onecht, te geacteerd, teveel in scène gezet. Naast een diepe treurigheid: is dat wat er van Meghan geworden is? Ik neem waar dat ik oordeel. Waarom gebruik je je wereldwijde podium niet voor iets wezenlijks?
In 2025 verschijnt Post Komkommertje maandelijks.
Op mijn tijdlijn verschillen de reacties. Allereerst veel mensen die de pasta uit de eerste aflevering proberen na te maken. Vrouwen van kleur die het recht van Meghan verdedigen om in haar ‘soft girl era’ te zitten. Fellere reacties zijn er ook: waarom zou Meghan niet een lifestyle show mogen maken? Valideren we het werk van zwarte vrouwen alleen maar als ze lijden en hard werken?
Dat is allemaal waar. Ik denk dat ik weet waar mijn ongemak zit. Er zit geen vreugde in de show. Geen enkele humor die het een guilty pleasure zou maken. Door de oppervlakte voelt het out of touch met de wereld van vandaag. Daarmee heeft With Love Meghan een ondraaglijke lichtheid in zich. NY Mag noemde de show: ‘an utterly deranged bizarro world voyage into the center of nothing.’
De tragiek zit ook wat niet gezegd wordt. Meghan oogt fragiel in haar poging om een soft girl te zijn. Door de ervaringen die ze de afgelopen jaren heeft gehad, lijkt er een diepe angst te zijn ontstaan om teveel van haar persoonlijkheid te laten zien.
Waarschijnlijk lees ik ook er teveel in. Ik zal de pasta proberen te maken binnenkort.
Boeken & meer
Wie altijd goed is voor een flinke dosis zelfhaat en humor: George Orwell. Voor mijn reis naar Wales had ik wel zin in wat imperialisme-bashen en kritiek op de Britse volksaard. Dus ik nam de essaybundel Shooting an Elephant mee.
Orwell is het meest bekend geworden vanwege zijn satirische en dystopische werken (zoals Animal Farm en 1984) - volgens journalist Emma Larkin in Myanmar samen met Burmese Days soms gezien als (voorspellende) geschiedschrijving. Zijn schrijverschap is actueler dan ooit, helaas. Zijn reflecties op natuur en politiek spraken me deze week erg aan.
Is it wicked to take pleasure in spring and other seasonal changes? To put it more precisely, is it politically reprehensible, while we are all groaning, or at any rate ought to be groaning, under the shackles of the capitalist system, to point out that life is frequently more worth living because of a blackbird’s song, a yellow elm tree in October, or some other natural phenomenon which does not cost money and does not have what the editors of left-wing newspapers call a class angle? (…)
So as long as you are not actually ill, hungry, frightened or immured in a prison or a holiday camp, spring is still spring. The atom bombs are piling up in factories, the police are prowling through the cities, the lies are streaming from the loudspeakers, but the earth is still going round the sun, and neither dictators nor the bureaucrats, deeply as they disapprove of the process, are able to prevent it.
George Orwell,‘Some Thoughts on the Common Toad’, 1946
Het is lente in Wales, ik lees Orwell, ik schrijf in de prachtige Gladstone’s Library.
Komkommernieuws
Als Joon Hee Blikman belt, dan weet ik dat ze weer iets tofs bedacht heeft. Zaterdag 5 april host ik een boekenavond bij Studio de Bakkerij in Rotterdam. Ik ga een ongefilterd gesprek aan met multitalenten Sun Li en Sioe Jeng Tsao. Tickets hier te verkrijgen - pay what you can!
Weer boekenclubs in de bieb Den Haag: woensdag 9 april bespreken we bij Pan Asian Stories het prijswinnende The Vegetarian van Han Kang (aanmelden: bookclub@pac.tv). De week daarop bij het Indisch Herinneringscentrum een Indonesische roman over de roerige jaren ‘60: Amba of de kleur van rood (16 april, hier aanmelden).
Een presentatie van Modelverhalen in Nijmegen stond nog op mijn verlanglijstje! Op Koningsdag-maar-ook-niet 27 april geef ik een lezing bij de Indische Salon. Ook ga ik in gesprek met Lara Nuberg en Feba Sukmana over hun nieuwe Kartini-bundel. Vanaf 13.30 bij het Oud Burgeren Gasthuis, aanmelden via indischesalon@gmail.com.
Kijktip: The Residence op Netflix. Ik zat als een stokstaartje overeind toen ik hoorde dat Julian McMahon de Australische premier speelt. De girlies die vroeger Charmed keken, weten precies waar ik het over heb.
Dit was weer een nieuwe editie van Post Komkommertje. Mijn maandelijkse nieuwsbrief over schrijven, creativiteit en persoonlijke ontwikkeling. Deel, like en subscribe!